Schizoïde Persoonlijkheidsstoornis

In contact met anderen, uiten zij zich weinig. Daardoor wordt het contact vaak als saai en nutteloos beleefd. Zij zullen zich niet aan anderen binden en zij zullen steun van anderen afwijzen.
Het denken van mensen met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis is vaak afstandelijk en kil. Hierdoor zullen zij slecht sociaal kunnen functioneren. Het komt ook soms voor dat deze mensen ook leiden aan depersonalisatie (het gevoel buiten de werkelijkheid te staan).
Wanneer is er sprake van een Schizoïde Persoonlijkheidsstoornis?
De diagnose van een schizoïde persoonlijkheidsstoornis kan worden gesteld als er sprake is van vier of meer van de volgende situaties:
- Geen behoefte aan diepgaande relaties, inclusief familie.
- Geeft bijna altijd de voorkeur aan activiteiten waarin hij/zij alleen is.
- Weinig of geen interesse in sexuele ervaringen met anderen.
- Weinig of geen zin in activiteiten.
- Heeft geen goede vrienden behalve de naaste familieleden.
- Reageert onverschillig op complimenten of kritiek van anderen.
- Het gevoel is kil, afstandelijk of afgevlakt.
Reacties
Inderdaad, ik vind het ook gek dat we die stompzinnige rollenspellen moeten spelen alsof een sollicitatiegesprek waar 15 paar ogen op je gericht zijn, en men daarna beurtelings plus- en minpunten aan je presentatie gaan duidelijk maken, een "normale" situatie zou zijn waar mensen maar mee om zouden moeten kunnen gaan en positief over zouden moeten doen/blijven, maar het is gewoon onzin. Ik weet dat sociaal "normale" groepsgenoten er al moeite mee hebben, Kun je nagaan hoe een Schizoid als ik dat ervaar. Ik sta op met stress en ga naar bed met stress omdat ik elke dag denk dat ik weer iets moet doen of zeggen met de ogen van de groep op me. En het wordt steeds vervelender omdat ik me nu afvraag wat er bij hen door het hoofd gaat nu ik steeds meer bekend ga staan als die aparte man die zo teruggetrokken is, nooit spreekt, nooit spontaan een geintje maakt in de groep zoals bijna alle anderen etc.
Om een lang verhaal kort te maken: misschien is het geen stoornis, maar het is wel een feit dat ik dingen gewoon niet kan die bijna iedereen wel kan. Dingen die voor anderen bijna net zo gewoon zijn als 's ochtend opstaan. Sociaal zijn en er ook enthousiast bij overkomen. Spontaan zijn. Over zichzelf praten. Een beetje vrolijk en wat uitgebreid antwoord geven op een vrolijke toenadering van mensen die je vriendelijk tegemoet komen, in plaats van 1-woord antwoorden omdat niet eens bij je op komt wat je nog meer moet zeggen (alsof je gedachten als stroop door een trechter lopen).
Mijn moeder was 'traditioneel' en koos altijd zijn kant, in die zin dat ze het nooit voor me opnam.
Schizoide Persoonlijkheidsstoornis is hetgene waar ik me op dit moment aan in het verdiepen ben. De berichten hier zijn lekker herkenbaar. Van alle persoonlijkheidsstoornissen is dit degene waar ik me voor 90% in herken. Was er inmiddels al wel achter dat er een verschil is tussen Schizoide en Shizotypische persoonlijkheidsstoornis. Ben zelf heel introvert en tevens hsp (high sensitive person of iig daar herken ik me ook voor 90% in) Zodoende kwam ik ook uit bij Schizoide door in een boek over hsp te lezen dat veel mensen die dit hebben ook schizoide zijn. Heb deze term hier verder nog niet voorbij zien komen zijn er meer mensen die hier bekend mee zijn ?
Denk zeker dat SPS in combinatie met mijn toch meestal negatieven gedachten de de reden is dat ik op bepaalde punten in mijn leven niet verder kom. Toch kan ik niet zeggen dat ik erg heel erg onder lijdt maar verklaart voor mij wel waarom ik een mindere / geen behoefte heb aan andere mensen / vriendschappen / relaties. Zo ie zo hebben introverte mensen hier al minder behoefte aan denk ik of in ieder geval meer behoefte om alleen te zijn. maar bij SPS is dat natuurlijk erger en toch ergens niet 'normaal' daarom is het ook een stoornis. Vind het ok best interessant om een s met iemand over te mailen. maar niet zo'n in om hier mijn mailadres te typen.
Wat ik me afvraag is of het zinvol is om in therapie te gaan voor iemand die SPS heeft. Ik ben er sinds een jaar achter dat ik eraan lijdt en ben hierdoor ook behoorlijk in de knoop geraakt. Problemen op mijn werk, kan mijn emoties niet uiten, kreeg een hekel aan alles en iedereen en raakte hierdoor extreem vermoeid en kreeg last van depressies. Ik heb bijna een jaar bij een psycholoog gelopen maar die kon me niet verder helpen. Er bleef ook altijd een afstand tussen haar en mij terwijl ik best wilde. Maar helaas heeft ze het niet goed aangepakt volgens mij. Ze wilde me doorsturen naar het GGZ maar daar had ik op dat moment helemaal geen zin in.
Momenteel werk ik wel maar ik voel me niet lekker. Ik ben altijd weer blij als ik thuisben, alleen. De vermoeidheid is er ook nog steeds. De hele dag. Daardoor ben ik tot weinig in staat. Na het werk ben ik uitgeput. Ik wil leuke dingen doen maar het lukt me niet. Ik heb ook heel erg het gevoel dat mensen me daarin tegenhouden. Mijn leven word onmogelijk gemaakt door mensen. Ik wil sporten maar het is veel te druk in de sportschool. Ik wil fietsen maar ik raak helemaal opgefokt van mensen die mij hinderen. Ik wil winkelen maar kan niet tegen drukke winkels en lange rijen bij de kassa. Dus ik blijf thuis.
Dit is geen leven. Ik wil er wat aan doen. Ik wil er beter mee leren omgaan. Heeft iemand tips? Ik wil erover praten maar dit valt niet mee. Een therapeut moet echt geduld hebben en weten en de juiste vragen stellen.
Koen de Koning,
Ik heb je reactie gelezen en heb veel bewondering voor de manier waarmee jij omgaat met de SPS. Ik wou dat ik dat kon. Maar het is makkelijker gezegt dan gedaan.
Je hebt het erover dat er maar een basiskenmeerk is: Wij willen alleen zijn. Dat geldt zeker voor mij. Ik wil alleen zijn en met niks en niemand te maken hebben. Maar dit is niet mogelijk in dit land. ik word constant gehinderd door mensen. Mensen maken mji het leven onmogelijk zoals ik hierboven al beschrijf.
Ik ben altijd heel ondernemend en actief geweest. Op mijn manier...alleen. Ik ben niet iemand die de hele dag thuis wil zitten. Ik hou van sporten, buiten zijn, kamperen, actief zijn. Maar bij alles wat ik doe, krijg ik toch weer te maken met mensen. Ik raak er gefrustreerd van. Ik word boos als mensen me niet met rust laten, als ik negatieve opmerkingen krijg te horen of ze geen rekening met mij houden. Ze geven me een ongemakkelijk gevoel, ze geven het gevoel dat ik raar ben.
De stap om iets te ondernemen word steeds moeilijker. Zeker nu ik al 1,5 jaar oververmoeid en depressief ben. Mijn hoofd raakt snel vol en vermoeid. Rust is heel belangrijk op het moment. Maar de hele dag thuis zitten is zeker niet goed. Daarom ben ik ook altijd blijven werken hoewel ik nu denk dat het misschien goed is om eens een tijdje te stoppen zodat ik juist weer leuke dingen kan gaan doen.
Doreen,
Jammer dat je (nog) niet in een positie zit waarin je je comfortabel voelt. Is er geen kans om van baan te veranderen en iets te vinden waar je alleen werkt? Ik snap heel goed het gevoel dat je nu hebt, ik had dat opgefokte ook toen ik met anderen samen moest werken. Ik heb nu een soort zelfstandige baan naast het team. Helaas is er besloten dat ik die baan zal moeten delen met iemand anders, en de helft van de tijd toch weer in een groep terecht zal komen, en wat voor werk ik dan ga doen is nog niet zeker. Dat bevalt me helemaal niet, dat snap je. Dat zal een hele hoop zelfbeheersing gaan kosten.
Ik fantaseer doorlopend over een kluizenaarsleven, helemaal afgesneden van andere mensen met alleen een paar beesten. Dat gaat niet, zeker niet in dit land. Maar het is ook zo dat het geestelijk niet gezond is. Je wordt abnormaal. Ik hoop dat je in staat zal zijn een masker op te zetten tegenover andere mensen. Het scheelt een hoop als je oppervlakkig met ze om kan gaan. Natuurlijk vinden ze ons raar, we zijn ook raar! Wat gewoon een ander woord is voor "afwijkend", en daar kan de kudde niet goed mee omgaan.
Het hebben van vrienden, een relatie of kinderen is alsof je constant een hond moet uitlaten.
Doreen,
wat betreft de buitenactiviteiten waar jij van houdt, daar kan ik niet heel veel advies in geven. Ik ben een enorme huismus. Maar ik snap de frustratie dat je werkelijk bij alles mensen tegenkomt. Soms wou ik dat ik in de Zweedse rimboe woonde.
Ik tuinier graag, maar zit op een flat. Ik huurde dus een volkstuin. En dan krijg je te maken met een hoop gepensioneerde pottenkijkers die de hele tijd ongevraagd commentaar geven. Daar ging ik zo tegenop zien, dat ik de tuin nogal verwaarloosde (het is echt ongelofelijk hoe hoog onkruid kan groeien als je een halfjaar niks bijhoudt), dus die tuin heb ik maar opgezegd.
Sportschool idem dito, ik wil helemaal niet tegen andere zweterige lijven aankijken en voor je het weet, vragen anderen of je na afloop nog wat mee gaat drinken. En of je een keer meegaat stappen. Dus nee, bedankt. Ik heb bedacht dat ik tenminste in de week 4x een stuk ga fietsen. Maar dus wel op tijdstippen dat je zo min mogelijk andere mensen tegenkomt, dus niet als de scholen uitkomen. 's Avonds. In de polder. Verder kan ik yoga aanbevelen, je kunt op internet best vinden hoe het moet, hoef je niet voor in een yogaklasje te zitten. Met het meditatieve aspect ben ik niet zo bezig, voor mij is het gewoon rekken en strekken.
Laatste advies: probeer een dikke huid te ontwikkelen en de frustratie in de hand te houden. Er zit weinig anders op, het alternatief is een burnout en opname in een of andere instelling.
Bedankt voor je reactie Koen.
Die Burn Out heb ik dus al. 1,5 jaar geleden werd dat geconstateerd toen ik dus helemaal kapot was. Ben toen eindelijk, na 2 jaar oververmoeidheid, eens naar de huisarts gestapt. Tja, voor psychische problemen stap ik niet snel naar de huisarts. Ik leg niet zomaar mijn ziel en zaligheid op tafel.Ik kom er zelf wel weer uit, dacht ik. En ook de psycholoog waar ik naartoe werd gestuurd had moeite om mij te doorgronden. Ik moet zeggen dat ik nu al wel veel beter over mijn gevoelens kan praten. Dat komt misschien ook door de AD die ik neem. Mijn "angst" voor mensen is iets minder.
Ja, dat ongevraagte gebemoei van mensen....daar heb ik ook zo'n hekel aan. Ook commentaar kan ik moeilijk verdragen. Ik laat dit echter niet snel blijken maar van binnen voel ik me dan soms echt rot. Dan denk ik: waar bemoei je je mee. Laat me met rust!
Ik heb een heel dikke muur om me heen gebouwd en laat iemand dus niet te dicht bijkomen. Ik wil dat niet. Net wat je zegt. Voor je het weet wordt je uitgenodigd of willen ze wat van je. Toch ben ik wel heel hulpvaardig naar mensen die ik mag. Ik ben nooit te beroerd iets te doen voor een ander....maar dan doe ik het wel liefst alleen.
Ik heb altijd veel gefietst...op de racefiets. Ik voelde me heerlijk als ik aan het fietsen was. Vrij en in mijn eigen wereld. Helaas erger ik me aan mensen die me hinderen. Ik kan soms echt uit mijn slof schieten als iemand me geen voorrang verleend of mensen met losse honden. Ikzelf hou me namelijk wel aan de regels. Dan kwam ik helemaal gefrustreerd en opgefokt thuis.
Eigenlijk vond groepslessen op de sportschool heel leuk. De groep moest echter niet te groot zijn. Ik vond het gezellig maar was wel alleen met mezelf bezig. Als de zaal erg vol was, wilde ik het liefst meteen weglopen.
Wat betreft mijn werk, ik werk vrij zelfstandig. Ik heb niet met zoveel mensen te maken. Op het moment dat ik instorte werkte ik met iemand die ik niet uit kon staan. Ik ergerde me kapot aan haar door haar gedrag. Daarnaast was ze er vaak niet waardoor al het werk op mijn schouders terecht kwam. Dat was gewoon teveel. Nu werk ik met een fijne, rustige collega en we zijn goed op elkaar ingespeeld dus alles loopt best lekker.
Maar ik twijfel nu dus om toch weer naar een psycholoog te gaan. Dit is mij door verschillende behandelaars aangeraden. Hoewel ik er een aantal maanden geleden helemaal geen zin in had (ik had al 35 sessies achter de rug) merk ik dat ik toch wat hulp wil. Al is het maar wat troost. Ik ben bang dat ik straks weer instort. Ik voel namelijk dat de afkeer tegen de rest van de wereld weer groter word bij mij.
Koen, heb jij wel eens therapie gehad?
Dag allemaal, er zijn berichten op het Engelse internet, zie Google, dat er iets niet goed gaat met de dopamine in het brein van iemand die schizoïde is. Ik zou eens nagaan of daar inmiddels medicijnen voor zijn otnqwikkeld. Ik was getrouwd met een schizoïde man maar ik kreeg de diagnose pas na de scheiding. Ik ben jaar in jaar uit bezig het te verwerken want ik was mezelf vrijwel volledig kwijt geraakt maar ik ben nu inmiddels nog beter mezelf geworden. Er valt met hem niet over te praten. iedereen veel sterkte en inzicht toegewenst.S.P.
Doreen, in mijn omgeving heeft gelukkig nooit iemand gezegd dat ik in therapie moet (ook al moeten mensen vroeger op school al hebben gedacht, wat een raar jongetje is dat) en ik ben ook nooit van plan geweest zelf naar een psychiater te stappen. Om de simpele reden dat ik heel tevreden ben met mezelf, en ik vind dat mijn leven niemand wat aangaat.
Ik heb het niet op psychiaters. Die zitten volgens mij heel erg vastgeroest in een bepaalde denkwijze. Ik denk dat ze bij iedereen wel een afwijking kunnen vaststellen waarvoor medicijnen kunnen worden voorgeschreven. Ik ben niet van plan in therapie te gaan omdat dat normale mensen zo goed uitkomt. Zoals het nu gaat, gaat het goed. Ik moet wel elke dag een paar keer tegen mezelf zeggen: rustig, niet uit je slof schieten, gewoon je schouders ophalen en niet reageren. Want net als jij hou ik me sterk aan regels en ik verwacht dat anderen dat net zo doen, en dat doen ze dus niet. Ik wil ook graag dat alles volgens mijn manier verloopt. Ik kan er al slecht tegen als mensen me ongevraagd gaan helpen, want dat verstoort mijn ritme. Vroeger werd ik dan kwaad; waar bemoei je je mee, hoepel op, kijk eens wat een rommel. Niet aardig, mensen bedoelen het goed. Dus nu lach ik eens, zeg "dank je wel", en denk: godver. In gedachten vloek ik mijn collega's helemaal stijf. Als ik dat allemaal hardop zou zeggen, zou ik direct ontslagen worden (maar het is een goede manier om alles af te reageren).
Sowieso ben ik best wel verbaasd dat ik nooit ontslagen ben, als ik denk aan hoe ik me weleens gedroeg op mijn werk. Zo weinig controle. Wat dat betreft, ben ik blij dat ik weet dat het aan mijn perssonlijkheid ligt, nu bedenk ik steeds: aanpassen. Inhouden.